De pijn van opvolging
Opvolging is onvermijdelijk. Én pijnlijk.
Het Bert Hellinger Instituut Nederland is opgericht in het jaar 2000. De eerste pijn kwam na een jaar of acht, toen het instituut langzaam begon uit te breiden. Er kwam een telefoontje binnen op kantoor. Ik nam achteloos op met mijn naam: ‘met Jan Jacob Stam…’. Ik hoorde de stilte van teleurstelling aan de andere kant van de lijn, gevolgd door de woorden: ‘….Ik dacht dat ik het Hellinger Instituut had gebeld’. Even vlamde het in me op: ‘Ja, maar….ík ben het Hellinger Instituut’. Later op de avond besefte ik dat Jan Jacob niet meer werd gelijkgesteld aan het Hellinger Instituut.
Pijnlijk, maar ook goed nieuws: nu staat het Instituut op eigen benen!
Lang heb ik onbewust gezocht naar een opvolger. Toen ik Barbara Hoogenboom zag, ergens in 2013 denk ik, wist iets in me dat zij het was. De volgende pijn kwam toen ik in oktober 2018, op een bergtop hier in Slovenië, op een kilometer afstand van waar ik dit nu schrijf, het directeurschap aan diezelfde Barbara overhandigde. Aan de ene kant een enorme opluchting, aan de andere kant pijnlijk, die eerste keer dat Barbara in de media als directeur van het BHIN werd voorgesteld. Zo’n gevoel van Au! Nu ben ik niet meer nodig.
Ik wist dat het zou gebeuren, die pijn. Ik wist ook hoe belangrijk het was om tijdig het systemisch werk in de vorm van het Bert Hellinger Instituut Nederland, over te dragen aan de volgende generatie. Ik ben ongelooflijk blij en dankbaar dat dat laatste is gelukt.
En dan het vertrek. Drie week geleden letterlijk de touwtjes los gelaten. Au! Drie dagen geleden reden mijn vrouw (en huidig eigenaar) Bibi en ik een dorpje uit in Slowakije. Dovidenia, stond er op een bord. Vaarwel. Opnieuw snerpte de pijn door mijn hart en ziel.
Jarenlang heb ik gebeden dat iets of iemand me op tijd zou vertellen wanneer het tijd is om te gaan. Niets zo naar en gênant als te verzuren voorbij je houdbaarheidsdatum, vooral als niemand je daarop durft te attenderen.
Vrijheid heeft z’n prijs.
Pijn hoort kennelijk bij opvolging.
Ik wist dat wel, maar om het daadwerkelijk te voelen is andere koek.
Ik ga door met systemisch werk in twee nieuwe bedrijven. Ik hoop heel erg dat iets of iemand me erop wijst wanneer het ook daar tijd is om te gaan.
Kobarid
Slovenië
7 augustus 2020
Jan Jacob Stam
Pains of succession
Succession is inevitable. And painful.
The Bert Hellinger Institute Netherlands was founded in 2000. The first pain came after about eight years, when the institute slowly began to expand. A phone call came in at the office. I answered carelessly with my name: “Jan Jacob Stam speaking…”. I heard the silence of disappointment on the other end of the line, followed by the words: “… I thought I called the Hellinger Institute.” For a moment it flashed in me: “Yes, but …. Í am the Hellinger Institute”. Later that evening I realized that Jan Jacob was no longer equated with the Hellinger Institute.
Painful, but also good news: the Institute is now on its own two feet!
For a long time I unconsciously searched for a successor. When I saw Barbara Hoogenboom, somewhere in 2013 I think, something in me knew it was her. The next pain came when I handed over the directorship to this same Barbara in October 2018, on a mountaintop here in Slovenia, a kilometer away from where Im writing this now. On the one hand, an enormous relief, on the other, painful, that first time Barbara was presented in the media as director of the BHIN. Such a feeling of Au! Now I am no longer needed.
I knew it would happen, that pain. I also knew how important it was to hand over the systemic work in the form of the Bert Hellinger Institute Netherlands to the next generation in time. I am incredibly happy and grateful that the latter succeeded.
And then the departure. Literally let go of the strings three weeks ago. Au! Three days ago my wife (and current owner) Bibi and I drove out of a village in Slovakia. Dovidenia, it said on a sign. Farewell. Again the pain sliced through my heart and soul.
For years I prayed that someone or something would tell me in time when it’s time to go. Nothing as embarrassing and sour as being there past your expiration date, especially if no one dares to draw your attention to it.
Freedom is having its price
Pain apparently belongs to succession.
I knew that, but to actually feel it is a different story.
I will continue to do systemic work in two new companies. I very much hope that someone or something will point out to me when it is time to go there too.
Kobarid
Slovenia
August 7, 2020
Jan Jacob Stam